by Aqueste dimenge se commemorarà lo centenari de l’Armistici de l’11 de novembre que marquèc la fin de la Primiera Guèrra Mondiala. A aquesta ocasion, organizaràn aquesta dimenjaa de commemoracions internacionalas amb mai de 60 chaps d’estats e de govèrns estrangiers.
L’eveniment a ja provocat mantas polemicas divèrsas. D’efiech, se repròcha especialament al chap de l’estat francés, Emmanuel Macron, las chausas seguentas:
- L’omenatge rendut als chaps militars francés, comprés al Mareschal Pétain,
- L’abséncia de desfilaa militara per non pas vexar la chanceliera alemanda Angela Merkel, conviaa a la commemoracion,
- La convidacion del president turc Recep Tayyip Erdoğan que perpetua lo negacionisme de l’estat turc sus lo genocidi armèni.
En realitat, aquelas polemicas, plenament justificaas tochant la convidacion d’Erdoğan e l’omenatge a Pétain, escondon un escàndol d’estat mai ancian e mai prefond sus las commemoracions de l’Armistici.
Lo grand escàndol, es lo fach que l’11 de novembre se festege coma una victòria sus fons de patriotisme blau-blanc-roge:
- Se pòt pas qualificar de victòria la sortia d’una guèrra que faguèc mai de 18 milions de mòrts, dont, ren que dins l’estat francés, 1,4 milion de soudats, 300 000 civils e mai de 4,2 milions de ferits, mutilats e estropiats.
- Se pòt pas glorificar lo patriotisme d’un dels estats responsables de la foliá destructritz, resultant logicament de la confrontacion de las poténcias imperialistas de l’epòca.
- Se pòt pas legitimar una guèrra qu’a menat al sacrifici de milions de vidas umanas, majoritàriament obrieras e païsanas, al servici de las ambicions expansionistas dels estats. La guèrra profechèc a las grandas familhas industrialas que bastiguèron lor fortuna sus ela.
- Se pòt pas pretendre que los centenats de miliers de soudats ajan chausit de sacrificar lor vida per França, vist qu’avián pas d’autra chausia que de morir al frònt o d’èstre executats coma desertors. L’armaa francesa es aquela qu’aviá mai fusilhat per l’exemple.
L’omenatge de Macron al Mareschal Pétain, si qu’es escandalós, de segur. Mas l’omenatge d’autres politicians als autres comandants suprèms e chaplaires coma Joffre, Nivèla, Foish o Clémenceau es tanben escandalós.
L’Assemblada Nacionala Occitana (ANÒC) non accèpta pas que la memòria dels milions de victimas de la guèrra siá sempre recuperaa per lo chauvinisme francés, e tròba indecent que se celèbre l’Armistici per de desfilaas militaras. L’11 de novembre marca non pas una victòria militara illusòria, mas la fin del chaple de miliers d’occitans dins una guèrra que los deviá pas pertochar.
La persisténcia de mantes occitans de se revendicar francés, sota pretèxt que lors ancessors foguèron “morts per França” pendent la Grand Guèrra, es lo signe d’una enòrma alienacion. Un occitan conscientizat deu comprene que sos ancessors chausiguèron pas de morir per l’estat francés. Foguèron manipulats e utilizats al profiech de las ambicions imperialistas de París.
La Primiera Guèrra Mondiala a accelerat la destruccion programaa de las lengas e culturas minorizaas (dichas “regionalas”), a refortit l’imposicion del francés e a bastit dins la sang la mitologia nacionala francesa.
![(Thomas Rowandson, ‘The two kings of terror’ [‘Lu doi reis dau terror’], 1813)](https://assemblada-occitana.com/wp-content/uploads/2020/09/2019.10.26-Non-au-Cai-Napoleon-a-Nica.jpg)