by Lo 3 de març passat, France 2 difusèt lo novèl telefilme Olímpia de Gojas, una femna dins la Revolucion. L’Assemblada Occitana denóncia un filme endofòb e antioccitan.
L’endofobia es lo refús de tota diversitat e diferéncia intèrna dins una societat volguda e pensada coma unitària e uniforma. Especialament es lo refús d’una lenga o d’un accent local que sòrt de la nòrma sociala francesa.
Olímpia de Gojas èra de Montalban, parlava l’occitan lengadocian; e quand parlava francés aviá l’accent occitan. Mas, dins lo telefilme, lo sieu personatge s’exprimís dins un francés normat e sens accent.
Julie Gayet, la codirectritz e actritz principala del telefilme, expliquèt que «la volontat de mostrar la siá universalitat aviá fach qu’[avián] eliminat çò que riscava de paréisser pintoresc». En tenent de prepauses tals, Julie Gayet es indigna de representar una eroïna occitana qu’òm considèra coma una de las pionièras del feminisme.
Nègan l’identitat occitana d’Olímpia de Gojas: aital participan a la volontat de rendre invisibla la lenga e lo pòble occitans. Aquò demòstra que lo cinèma francés es malautís, tant, qu’es incapable de concebre qu’un personatge principal de filme pòsca parlar l’occitan o n’aver l’accent.
Al contrari, l’accent occitan es reservat a de figurants o de segonds ròtles que representan en general de personatges mediòcres, incultes, coards e forbes. Los filmes Joan de Floreta e Manon dei Fònts, de Claude Berri (1986), ne son d’exemples emblematics.
