by Dempuish mei d’un mes, Catalonha qu’ocupa la primèra pagina de l’actualitat europèa. Per remembrança, qu’avèm assistit lo 1r d’octòbre passat a un referendum d’autodeterminacion dab ua victòria neta de l’“òc” per mei deu 90%. Lo taus de participacion qu’estoc important dab un 42%, maugrat las mesuras repressivas e violentas lançadas per Mariano Rajoy, lo cap deu govèrn espanhòu, entà empedir lo referendum, mejançant la mobilizacion de las fòrças de l’òrdre: intimidacions contra las personas encargadas deu vòte, sasidas prèvias deu materiau de vòte, confiscacion de las urnas pleas de bulletins pendent lo referendum, evacuacions fisicas deus ciutadans venguts exercir pacificament lo lor dret de vòte.
Las reaccions internacionalas que son estadas vergonhosas: silenci enshordant de l’Union Europèa, incoeréncia deu president de la Comission Europèa Jean-Claude Juncker qui deplòra la violéncia policièra espanhòla tot en mantienent la sua hisança a Mariano Rajoy qui n’ei responsable, sostien incondicionau de l’estat francés au govèrn espanhòu…
Maugrat l’oposicion de Madrid, la session deu Parlament catalan, fòrça esperada per lo pòble, s’ei tenguda lo diluns 10 d’octòbre, e que’n resultan los punts seguents:
- Lo president Carles Puigdemont qu’a assumit lo mandat deu referendum deu 1r d’octòbre en precisant que Catalonha e serà un estat independent en forma de republica.
- Qu’a ahortit la sua volontat de dialòg en metent en suspens l’efectivitat d’aquera independéncia e en prenent en compte las cridas internacionalas au dialòg.
- Los 72 deputats de la majoritat qu’an signat la Declaracion d’Independéncia de la Republica Catalana.
Lo govèrn Rajoy a l’origina de la crisi
Que’s cau remembrar que Mariano Rajoy a tostemps causit de refusar d’abordar los problèmas deus catalans qui an miat a la crisi actuala. E que s’explica hèra clar: lo son partit qu’ei a l’origina d’aquera crisi institucionala dempuish los ans 2000. Rajoy qu’aplica solament las volontats jacobinas, ultraconservatritz e ultranacionalistas deu son camp politic, lo Partit Popular, un partit de dreta conservatritz fondat per un ancian ministre de la dictatura franquista. Que vòu har las causas seguentas.
- Castelhanizar Catalonha e Aran en se sarrant deu modèl de l’assimilacion violenta francesa. Aquò que necessita de sabotar l’autonomia de la Generalitat de Catalonha pr’amor que los elegits catalans, au contrari deus elegits occitans de l’estat francés, e protegishen la lor cultura e la lor lenga.
- Assegurar la dominacion economica de la nauta borgesia e de l’aristocracia madridencas en estofant l’auta megalopòli de l’estat espanhòu: Barcelona. Aquera manòbra qu’a començat dempuish annadas dab divèrsas mesuras destinadas a desplaçar las entrepreses catalanas cap a la region de Madrid. La crisi en Catalonha que l’an utilizada entà accelerar lo movement, dab granas entrepresas catalanas qui an cambiat la lor adreiça fiscala per pression de Madrid. Madrid si que’s veiré coma lo París iberic sometent las suas províncias.
- Ahortir l’estat centrau e provincializar las regions perifericas suu modèl francés, dab regions administrativas sens capacitat financièra e dab ua mescla deus poders qui permet a l’estat d’ac contrarotlar tot dens los mendres detalhs.
- Har baishar la cara aus catalans, aus occitans d’Aran e aus bascos entà har retrobar lo sentiment de dominacion aus castelhans e aus espanholistas.
- Aproprià’s las riquesas deu país en tota tranquillitat e har misèrias a las oposicions democraticas deu pòble.
Dens aquera logica, lo Tribunau Constitucionau espanhòu (compausat de sòcis deu Partit Popular, lo partit au poder a Madrid, e de sòcis deu Partit Socialista Obrèr Espanhòu, au poder en alternància) non a pas jamei respectat l’autonomia de Catalonha ja qu’es intervengut regularament dens los sons ahars entà invalidar las leis socialas que lo son Parlament avèva adoptadas: taxa sus las bancas, lei de proteccion deus ciutadans abusats per ipotècas fraudulosas, legiferacion entà garentir a las familhas praubas lo lum, l’aiga e lo gas, taxa per cada apartament voide, politica d’egalitat entre òmes e hemnas, interdiccion de la corrida, taxa sus las centralas nuclearas, lei d’interdiccion de la tecnica de fracturacion idraulica utilizada dens l’extraccion deus idrocarburs, imposicion aus provesidors d’Internet d’ua tarifa entà sostiéner la cultura.
Los mèdias francés qu’an adoptat lo discors espanholista
Dinc ara, la màger part deus mèdias francés qu’an hèit desinformacion tocant la situacion en Catalonha, en presentar los independentistas catalans de la sordeish de las manèras, en se recuperant tots los arguments deus nacionalistas espanhòus e en deishant la paraula, en generau, aus politicians espanhòus, aus pseudoexpèrts establits a París o solament a espanhòus e catalans opausats a l’independéncia de Catalonha.
Atau, l’electorat e la coalicion deus independentistas catalans que son descriuts coma “eteroclits”, “radicalizats”, irresponsables, “sens projècte de societat” e sistematicament “en preda a las divisions”. Sordeish, que son quitament presentats coma ua minoritat menaçosa, envasishenta, fanatica, sectària e ligada a l’islamisme radicau.
L’independentisme catalan qu’ei considerat coma ua “pulsion” ideologica contagiosa sorgent de guèrra, ua “ficcion narcissica” e un “populisme nacionalista” comparable a “Trump e [au] Brexit”, e la sua importància dens l’opinion publica catalana qu’ei fòrça minimizada. En fàcia, la deus antiindependentistas qu’ei aumentada e quitament exagerada: qu’ac vesom pendent la manifestacion unionista qui’s debanèc a Barcelona lo 8 d’octòbre passat e qui pretendèva recampar la “majoritat silenciosa” catalana, mentre qu’ua grana part deus manifestants e vienèvan d’Espanha tota dens bus gratuits comandats peu Partit Popular espanhòu. E de segur, la Declaracion Unilaterau d’Independéncia qu’ei considerada coma un còp d’estat.
Aquera vision partisana deus mèdias francés qu’a gahat lo son paroxisme dab un article deu jornau Le Point deu 1r de novembre qui qualifica Mariano Rajoy d’òme incresable dont los independentistas aurén sosestimat lo gaubi.
Vesèm plan qu’aquera manipulacion de l’informacion a per tòca de legitimizar la politica repressiva deu govèrn de Rajoy aus uelhs de l’opinion publica entà qu’aquera non hàcia pas pression sus las classas politicas e que non exigisca pas ua intervencion de l’Union Europèa, qui contunha de considerar la crisi catalana coma un ahar intèrne d’Espanha. Que’s passa atau maugrat las violacions comesas per las fòrças de l’òrdre espanhòlas contra ua populacion civila pacifica: aquò qu’ac denóncia Amnesty International e qu’enfranh la Carta deus Drets Fondamentaus de l’UE e la Convencion Europèa deus Drets Umans (CÈDU).
Aquò qu’amuisha lo perilh, per la nòsta democracia, que tots los mèdias dits “nacionaus” francés e sian a París e ligats a conglomerats pròches deus cercles politics parisencs. Entre los interès politics de l’estat francés e los interès economics d’entrepresas dependentas d’un mercat estrangèr, la diversitat d’opinion non ei pas ua prioritat, qu’ei clar. Lo govèrn espanhòu, dab la sua deriva mafiosa, autoritària e antidemocratica, b’ei sostengut per los grans d’aqueste mond. Qu’èm tots en perilh de privacion de las nòstas libertats!
Devèrs ua accentuacion de la repression deu poder madridenc
Rajoy non a pas capitat a provocar ua radicalizacion violenta deus independistas entà justificar la repression pr’amor que los catalans son d’esperit civic. E totun, lo diluns 16 d’octòbre passat, la repression anticatalana qu’anèc mei luenh encara: la justícia espanhòla qu’ordenèc l’arrestacion preventiva, jos pretèxt de “sedicion”, deus lidèrs independentistas Jordi Cuixart (president d’Òmnium) e Jordi Sanchez (president de l’ANC), devenguts de hèit presoèrs politics per delicte d’opinion. Enfin, lo govèrn espanhòu qu’ahortiscoc clarament la sua intencion d’aplicar l’article 155 qui significava la suspension de l’autonomia de Catalonha. Carles Puigdemont que responoc qu’arrestaré la suspencion de la proclamacion d’independéncia se per cas Madrid apliquèsse aqueth article.
Es çò qui s’ei debanat lo 27 d’octòbre de 2017, qu’ei vengut un dia istoric per Catalonha: lo de la proclamacion de l’independéncia per lo Parlament catalan, en seguida de l’aplicacion deu dit article 155.
La repression deu govèrn espanhòu qu’ei anada mei creishenta alavetz: destitucion deus membres deu Govèrn e deu Parlament catalans, convocacion a eleccions navèras ditas “autonomicas” per lo 21 de decembre, e dementre, arrestacion preventiva e abusiva de la mitat deu Govèrn catalan dont lo cap deu partit Esquèrra Republicana de Catalonha (ERC), çò qui pòrta a 10 lo nombre de presoèrs politics qui riscan trenta ans d’encarceracion.
Non i a pas guaire d’espèr que las eleccions deu 21 de decembre e sian democraticas, ja que Xavier García Albiol, president deu Partit Popular en Catalonha, a anonciat que la repression e contunharé se per cas los independentistas ganhèssen un aute còp. Tanben que parla ja d’illegalizar los partits favorables a la Republica Catalana.
Qu’ei vergonhable que lo partit socialista de l’oposicion espanhòla, l’Union Europèa e l’estat francés e s’assòcien a un procediment d’inspiracion franquista qui denèga la democracia e los drets umans. Lo dret d’autodeterminacion deus pòbles qu’ei au dessús de totas las leis o constitucions estatalas.
Pertocada per la situacion en Catalonha pr’amor deus ligams hrairaus e istorics entre occitans e catalans, l’ANÒC que sostien naturalament e per principi l’accion e las decisions deu Govèrn e deu Parlament catalans, e que demòra convencuda que la majoritat independentista e capitarà a portar Catalonha e Aran cap a l’independéncia, quan la luta e seré longa e ferotja.
L’actualitat catalana evoluciona cada dia. A l’ora qu’escrivèm aquestas linhas, la situacion que pòt cambiar lèu e hèits navèths que’s pòden debanar dementre.
